Welkom

`Kun jij ook uit?`
.
Dat vroeg mijn vader -al drukkend op mijn voorhoofd- vroeger wel eens aan mij als ik hieperdepiep enthousiast was en maar blééf praten.
.
Zo was het vanmiddag ook. Enthousiast als de jongeman iedere week is bleek er een hoop te vertellen, te doen en uit te proberen. Na aan te hebben gesloten op zijn gestuiter door een potje `staartje stelen` te spelen (je hebt beiden een theedoek aan je broek en moet de `staart` van de ander te pakken krijgen) en een ronde `Japans worstelen` (beiden in een plankpositie staan en elkaar om ver trekken) was het tijd voor inkeer.
.
Mondelinge uitnodigingen om te zuchten, even te zitten en klaar te maken voor een schilder opdracht haalden niks uit. `Kan jij ook uit?` Het schoot door mijn hoofd.
.
`Gewoon beginnen Floor`, spreek ik mezelf toe. Waterpot gevuld. Papier en plank klaar. Starten maar. Hij weet precies wat hij moet doen. Het tempo is maximaal hoog. Het water stroomt overal heen, ondertussen kletst hij druk en richtingloos. Helemaal buiten zichzelf niet van plan ook maar iets aan te nemen van wat ik hem aandraag draaft hij door.
.
`Oké!` Zeg ik terwijl ik in mijn handen klap. Iets wat geschrokken kijkt hij vragend op. `Ik heb een opdracht voor jou!` Er verschijnt een sprankel op zijn gezicht. `Kijk eens naar de waterpot, hij is bijna helemaal leeg. Waar is het water gebleven?` Hij wijst naar zijn plank. Ik pak een kwast en zet met wat verf een streep op de pot, ter hoogte van de waterlijn. `Hoe vol denk jij dat je hem weer kunt krijgen als we achterstevoren werken?`
.
Geïnteresseerd staart hij mij aan. `Uhmm.. zo?` Met zijn vinger wijst hij een paar centimeter boven de streep. `Oké!` Ik geef hem een bemoedigende lach en laat zien hoe je kunt `slurpen`. Overdreven aandachtig dep ik met de spons het water op. In slow motion beweeg ik naar de waterpot toe en knijp hem uit. Met grote ogen ziet hij de waterlijn verplaatsen en gaat hij aan de slag.
.
Een ommekeer is gemaakt. Er is focus en rust. Hij kopieert mijn handeling nauwkeurig en slaakt een zucht. `Echt vet dit.` Hoor ik hem mompelen. Als al het water is opgedept maken we het papier klaar om beschilderd te worden. Hij kiest een kleur. En begint. ...

Perfectionisme
.
Vandaag was het een officiële `het lukt niet` dag. `Heb je het al geprobeerd?` Hoor ik mijzelf deze dag herhaaldelijk zeggen.
Op deze `het lukt niet dag` zit ik met de liefste Monsieur van 8 voor een eerste sessie samen aan tafel. We doen een oefeningetje waarbij we beiden op onze eigen helft van het papier tekenen en als de wekker gaat draaien we het papier om tekenen we verder.
.
De beoogde vogel van de enthousiaste Monsieur `mislukt` en hij lijkt finaal in te storten: ogen op onweer, kortsluiting in zijn hoofd...gefrustreerd krast hij met veel expressie zijn vogel weg.
.
In één seconde neem ik het besluit, wat dient dit kind nú het allermeest? Intuitief hak ik de knoop door:
`Jaaaa krassen!!` Roep ik enthousiast. `Wie als eerste zijn punt op heeft gekrast` zeg ik er spontaan achteraan.
.
En daar gaan we... met de tong uit de mond krassen we alsof ons leven er vanaf hangt. Competitief als ik ben hou ik mezelf niet in. We zwoegen en ploeteren ons met kramp in de vingers door de punt heen (dat heb je met duurzaam materiaal, daar ben je niet zomaar doorheen haha).
.
`Yes!` Klinkt het in de ruimte en Monsieur eigent zich de winst met een brede lach toe. Sjonge wat ben jij snel, reageer ik. We slijpen de punten (die op eigen initiatief perfect door hem op kleur worden teruggelegd) en we vervolgen de sessie.
.
The battle is on, komende weken hebben we de tijd te ontdekken wat maakt dat iets `mislukt` hoe je er mee om kunt gaan en wat je er van kunt leren. Tijd zat dus. ...

What`s in a name? 
.
Wat is de betekenis van je naam, waar komt hij vandaan? Ben je tevreden met je naam? Allemaal mooie dingen om te bespreken met deze 11 jarige jongeman.
Het is een onderdeel van je identiteit, je eigenheid. Ingewikkeld iets hoor als je 11 bent.
.
Sinds zijn ouders in scheiding liggen heeft hij het mega lastig. Introvert als hij is laat hij dat amper merken. Zijn ouders merken op dat hij - zo zeggen zij - geen eigen mening heeft. Hij praat met hen mee. Durft niet voor zichzelf op te komen. Daar maken ze zich zorgen over.
.
Ik zie een jongen die vast zit in de struggle van loyaliteit. Wie moet ik volgen? Wie heeft gelijk? Wat willen ze van me? Wat wil ik? En, als allerbelangrijkste, wie ben ik eigenlijk?
.
Midden in de pubertijd waar de zoektocht naar wie je als individu bent zo belangrijk is, is het chaos.
.
In de periode dat je afzetten en weer willen verbinden in veiligheid zo van belang is maken zijn ouders het hem onbedoeld lastig.
.
Hij hoort en voelt precies wat ze willen. Alleen willen ze beiden iets anders. Dat levert conflict op TUSSEN hen en daardoor ook IN hem.
.
Vandaag neem ik hem mee in de magie van `de eigen naam`. Hij mag zichzelf voorop gaan stellen, in het licht zetten en zichtbaar maken. Met hulp van mij. Zonder conflict.
.
Ik merk dat hij het fijn vindt, zo samen. De opdracht is niet ingewikkeld. Wel treffend. Hij heeft niet veel woorden. Gaat wel ijverig aan de slag. Weet wat hij wil.
.
Na een poosje staat zijn naam met kleur en vorm op papier. Tevreden kijkt hij er naar. `Goed gelukt` mompelt hij zacht.
.
En voegt hij toe: `ik heb een tweede naam. Die van mijn overleden broertje.`
.
What`s in a name? Een hele onbedoelde-boel. 🙏 ...

Andersom-om
.
De onrust in zijn lijf geeft zoveel afleiding dat hij niet tot leren kan komen.
Mijn verleidingskunsten om hem te laten zakken, gronden, rusten, (geef er een mooi woord) aan lijken niet te werken.
.
Bij de uitnodiging diep te zuchten houdt hij zijn adem in. Halverwege een vooroverbuiging laat hij zich op de grond vallen. Als een clown die steeds zijn grap herhaalt.
.
Ik zie dat het geen grap is. Ik voel het diepe onvermogen.
.
Vandaag beweeg ik daarom mee. `Nu laten we ons op de grond zakken`. Op dat moment springt hij uiteraard weer op. `En nu zo snel mogelijk weer op je benen!`
Zeg ik voor hem totaal onverwachts.
.
Hij steekt zijn tong uit.
`Nu steken we onze tongen uit,` roep ik er gelijk achteraan.
.
Hij kijkt mij verbaasd aan. `Nu moet jij maar eens iets verzinnen Floor.` Zegt hij bijna verongelijkt. `Jij doet de hele tijd precies wat ik doe.`
.
Ik kijk hem aan. `Je hebt helemaal gelijk man. Oké nu verzin ik een iets.. even denken..`
Ik laat het eventjes duren.. en dan: `we trekken onze schouders op..` (ondertussen doe ik het voor en hij doet volgzaam mee) `en laten ze langzaam zakken met een diepe zucht.`
We zuchten beide en maken ons klaar voor de tekenoefening die volgt.
.
Ik zie een zachtheid in zijn gezicht die ik niet eerder heb gezien.
Een inzet voor de teken-oefening die meer voortkomt uit plezier dan uit streven.
.
Stel je eens voor dat je wel wil, dat je alles op alles zet, maar dat het niet lukt. Dat moet machteloos en verloren voelen. Dus dit plezier is heel welkom.
.
Met steun en toestemming, datgene uitvergroten wat er van nature al is kan zoveel ruimte scheppen.
.
Ruimte voor hernieuwde kwaliteiten!
.
Niet de gewone weg, maar andersom-om.
.
#levensles #beeldendetherapie #ruimte ...