Op slot
.
Een heel traject hebben we samen doorlopen. De wisseling van middelbare school was een pittige. Vast zat je. Opgesloten als een oester. Met humor en hele kleine mini stapjes kwam er beweging. Eenmaal het traject afgesloten ging je op eigen houtje als een speer.
Je kreeg een relatie.
.
Startte een studie.
.
Haalde je rijbewijs.
.
Alles stap voor stap. Zo knap!
Ik had je al lange tijd niet meer gezien en ineens was daar de vraag: 'Mag ik langskomen.'
Je bent natuurlijk welkom.
Afgesloten en verlegen laat ik je binnen. Je haar hangt als vanouds voor je gezicht.
Ik vraag je wat je hier weer brengt. 
Je haalt je schouders op. 
Ik benoem wat ik zie. 
Je afgesloten houding, de bibber rondom de lippen..
.
'Volgens mij moet er gewoon even gehuild worden..' geef ik aan.
.
Direct stromen de tranen, alsof ze al weken op toestemming zaten te wachten. Ik reik je een bonk klei aan. 'Breng maar in beweging', is het enige wat ik er bij aan geef.
.
'Ik baal er zo van dat ik weer dicht zit.' Zeg je zonder mij aan te kijken. 'Ik was zo blij het niet meer te hoeven voelen. Nu is het weer terug.'
.
Haar handen werken ongestoord door. Na een tijdje bekijken we het werk, een gesloten houding is zichtbaar. We wensen de schelp meer lucht en licht toe.
Dan ineens weer een diepe snik: 'het duurde zo lang om te durven openen. En nu zit ik hier weer.' 'Ah ja. Terug bij af. Voelt het zo?' Onderzoek ik. Ze knikt.
.
'Dan heb ik goed nieuws.' Met waterige ogen kijkt ze mij vertwijfeld aan. 'Alle stappen die je hebt gezet, die waren allemaal voor het eerst. Nu komt er iets voorbij in je leven waar je van schrikt, iets nieuws wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Niet gek dat je reactie dan net zo is als vroeger: klabam-dicht deksel er op-over en uit. Alleen het grote verschil is dat je de weg naar nu al eens belopen hebt. Je hebt ervaring opgedaan en die gaan we inzetten. We weten in ieder geval wat jij in je mars hebt, dat heb je wel bewezen.'
.
Verbaal reageert ze amper maar haar handen zetten ons gesprek voort. Met een klein duwtje wordt de opening van de schelp ietsje groter. Een straal van zonlicht haalt de tafel en geeft het beeld precies wat het nodig heeft.
#beeldendetherapie ...

Hoera!
.
Mijn geboortedag.
Met gebak.
Zonder bestek.
Tralala!
.
Even voorstellen:
Floor. Flups. Floorie. Flora.
Vandaag 36!
.
In 2012 startte ik Praktijk Floor.
Kort gezegd: ik kon niet anders.
Of ik wilde niet anders.
Dus dan begin je. Begon ik.
Vanuit contact, wezenlijk contact, werk ik graag met kinderen. Ik grap wel eens tijdens de intake met ouders dat ik mijn werk zo gemakkelijk is.
.
Ik hoef niet op te voeden, geen bedtijd te bepalen, ik ben niet verbonden met het familiesysteem van dit kind, er is geen sprake van loyaliteit... een vrijbrief dus om het gezellig te hebben.. er een feestje van te maken. En dat doe ik dus ook!
.
Én... Ik ben natuurlijk óók nieuwsgierig en leergierig... dus ik ga graag opzoek naar de kansen. De mogelijkheden. De deurtjes die ik open kan zetten. Om dát te kunnen ontwikkelen wat nu nog niet toegankelijk is.
.
Vanuit plezier.
Dat kan al spelend.
Samen.
Ieder kind is uniek, ieder traject is anders. Hoe meer ik ontdek... hoe liever ik dit wil.
Voor álle kinderen.
.
Dus naast de 1 op 1 trajecten zoek ik mijn weg naar de huiskamers.
In dit nieuwe levensjaar heb ik veel zin in om een extra aanbod te creëren. 
Iets laagdrempeligs.
Iets preventiefs.
Voor ALLE kinderen.
Niet therapeutisch, wel ondersteunend en helpend.
.
Dank dat je mij volgt!
Dit account in elk geval haha.
Dat snappen komt later wel.
Echt ik heb een mooi plan.
Nog even geduld.
Nu eerst: TAART! ...

'Alles gaat wel goed.'
.
Hoe dikker de stapel papier hoe meer het van je vraagt. Ik zet het in als energie katalysator óf om bij boosheid te kunnen komen. Vandaag ontdek ik nog veel meer inzet mogelijkheden.
.
'Alles gaat goed', zijn de woorden die hij uitspreekt. De zucht die volgt geeft het echte antwoord. Hij mag gaan scheuren. 3 vellen gekleurd papier naar keuze. Braaf doet hij wat ik vraag. Hij begint netjes, scheur voor voor scheur en de stukjes papier komen op een stapeltje te liggen. We kijken hoe de scheur ontstaat, luisteren naar hoe een scheur klinkt en voelen de gekartelde randjes. Door te experimenteren met snel en hard en langzaam en zacht komt er verbinding. Je kunt invloed uitoefenen en sturing geven. Dat geeft moed. Steeds feller worden de bewegingen. Meer passie komt vrij. Het lost een stukje frustratie op én geeft plezier tegelijkertijd.
.
De opgedane energie brengt ook creativiteit met zich mee. We maken figuren met de snippers, steeds weer nieuwe. Geven elkaar een 'vallende-snippers-handmassage' en ontdekken wat er met stukjes papier gebeurt wanneer ze in aanraking komen met water.
We kunnen bijna niet stoppen maar de tijd is om. Opnieuw klinkt een zucht. Eentje van voldoening dit keer.
.
Het doel is aandachtig in beweging komen, waardoor onverwerkte emoties ruimte kunnen krijgen. Soms hoef je ze niet allemaal te voelen om te kunnen verwerken maar mogen ze in een veilige setting door je heen bewegen terwijl je in creatie bent.
#kunstzinnig #therapie #praktijk_floor #kinderen #creatief #ouders ...

Geen goede therapeut.
.
Ik hoorde mijzelf net zeggen dat ik niet perse een goede therapeut ben en dat meen ik ook echt!
.
Wat ik daarmee bedoelde was dat er therapeuten zijn die supergoed de literatuur kennen, die alles wat ze doen kunnen onderbouwen, uit kunnen leggen, die weten waar er onderzoek naar gedaan is, wat waarvoor werkt etc.
.
En ik ben meer de therapeut die zichzelf inbrengt in de sessies. Natuurlijk met een heerlijke dosis opleiding en ervaring. Maar mijn levenspad richt zich op het ontwikkelen van mijn 'Floor-zijn'.
.
Daar ben ik elke dag heel erg blij mee!
.
Dat betekent namelijk dat ik mijn bagage, mijn kennis mijn kunde mijn ervaring altijd meeneem. Als mens, niet alleen als therapeut en ik denk dat dat heel waardevol is.
.
Van daaruit kan ik een ruimte scheppen waar iemand anders binnen kan komen.
.
In die ruimte tussen mij en die ander, daar gebeurt het. Daar gebeurt iets.
.
Door daar veel rust in te ervaren, vertrouwen in te ervaren dat dat wat komt, dat wat hoorbaar zichtbaar voelbaar wordt, dat ik dat een plekje kan geven, kan vertalen dat ik daarmee uit de voeten weet. Dat maakt mij denk ik mij.
.
En dus niet perse de beste therapeut maar misschien wel een goede Floor 🙂
.
#kunstzinnigetherapie #therapie #ontwikkeling #praktijk ...

De eekhoorn
Ik maak tijdens sessies graag gebruik van de kwaliteit van het seizoen. De kleuren en geuren, de beweging en uniciteit van ieder seizoen geeft inspiratie voor de ondersteuning bij veel hulpvragen.
Zo ook bij dit traject.
.
Vanuit de wachtkamer hoor ik het hoge stemmetje van deze kersverse kleuter al enthousiast ratelen. Ik open de deur en twee grote helder ogen kijken mij verwachtingsvol aan. 'Gaan we vandaag weer verder met de eekhoorn?' vraagt ze guitig. 'Natúúrlijk', reageer ik direct.
Ze heeft sinds kort veel last van buikpijn en de dokter heeft medische problemen uitgesloten. Aan mij de vraag mee te kijken wat hier nodig is.
.
Wat mij opvalt aan dit hummeltje is dat ze moeilijk mee te nemen is in fantasie of verbeelding.
Ze is heel wakker om het zo maar te zeggen. Ze houdt alles nauwgezet in de gaten, stelt continue waarom-vragen en doet haar stinkende best.
Wanneer ik haar mee wil nemen in de sfeer van de herfst, de blaadjes die verkleuren, de diertjes die zich klaarmaken voor de winter, laat ze weerstand voelen. Daar waar sommige kinderen vooral in de fantasie hangen en moeite hebben met de werkelijkheid, het hier en nu, is het voor deze kleuter lastig zich over te geven aan het niet direct (be)grijpbare.
.
Het beeld van de eekhoorn die haar wintervoorraad aan het aanleggen is en zich vrijelijk voortbeweegt in de natuur nodigt uit tot speelsheid.
Van zoekspelletjes (waar zijn de nootjes, zoek ze maar in de ruimte) tot het maken van gekleurde eikels van bijenwas; er is verbeelding nodig.
.
Het blijkt echt lastig voor haar in de ontspanning te komen, zich over te geven en zich te laten meenemen in het spel. Dan, wanneer we samen naar buiten kijken en ik hardop wat mijmer over de herfst is ze op de grond gaan zitten.
.
Ze neuriet wanneer ze de bijenwas doorkneedt, een gaap ontsnapt en even zie ik haar schouders zakken. Dan schrikt ze op en zegt:' Ik ben de eekhoorn en dan ben jij de kabouter die op bezoek komt, dan hebben we meer voorraad nodig want jij eet heel veel'..
.
Pragmatisch zal ze altijd blijven en het behouden van controle is een grote kwaliteit. De fantasie is in elk geval gewekt en daarmee wat speelsheid verworven. Yes! ...

Je voeten!
'Het gaat helemaal niet lekker met jou hé?' Merk ik op. Veertien jaar is ze. In elkaar gedoken, als een bang vogeltje zit ze bij mij aan tafel. Haar handen en haren voor haar gezicht. 'Ik voel me zo kut', piept ze. Een eerste snik ontsnapt. 'Het is oké', zeg ik.
Haar lichaam trilt. Ik vraag of ik mijn handen op haar schouders mag leggen. Ze knikt terwijl het snikken toeneemt. Ik voel de verkramping. Vertel haar wat ik opmerk, dat het oké is. 'Laat je voeten maar rusten op de grond, dan kun je de steun van de aarde voelen.'
Haar ademhaling is hoog en paniekerig. Om haar houvast te geven reik ik haar een krijtje aan die ze door de verkramping amper kan vasthouden. Zacht beweeg ik haar hand. Het krijtje laat een spoor achter van een simpele vorm, een doorgaande heldere lijn die ze kan volgen. Haar hand klemt zich om het krijtje. Ze komt in beweging maar verbinden is nog lastig. De paniek neemt toe. Ik spreek haar toe. 'Zet je voeten maar stevig in de grond, ik ben bij je. Laat je hand de lijn maar volgen. Goed zo.'
Haar hand beweegt maar haar voeten gaan weer van de grond. 'Als je ze nog eens optrekt ga ik er op zitten hoor!' Zeg ik. Tussen de hik en de snik door klinkt een lach. Een nieuwe golf spanning komt omhoog. Haar ademhaling stokt. En hup daar gaan ze, haar voeten als veertjes weg van hun veilige plek geblazen. Zonder pardon duik ik onder tafel.
Als een gek raast ze door met haar krijtje. 'Jeetje mina kind wat een tempo, doe eens rustig daarboven', zeg ik speels van onder de tafel vandaan. Ik voel haar lijf schokken dit keer van een grinnik. Ze vertraagd haar tempo minimaal 'ik kan er niks aan doen' piept ze. 'Als je de aandacht maar naar beneden brengt', zeg ik al zittend op haar voeten, dan lukt het vast. Ik lach in mezelf. Wat fijn dat ik de stroom durf te volgen. Hier ben ik niet voor opgeleid. Het bibberen wordt minder. Haar beweging op papier rustiger.
Als we terug blikken op de sessie slaakt ze een zucht. 'Ik wil wel, maar het is zo spannend.' ...