Praktijk Floor

Steuntje.
.
Een voorwerp dat je helpt bij een uitdaging die je aan wilt gaan. Hij geeft je kracht en steun waar je het nodig hebt. De moed om door te zetten.
.
Ik verzamel ze in allerlei vormen (kaartjes, knutsels, beeldjes, stenen, veertjes, flesjes, armbandjes, bedenk het maar) en geef ze, waar passend, door aan een kind dat het nodig heeft.
.
Vandaag gaf ik mijn houten uiltje weg. Het is niet zomaar een uil het is nu de talisman van een zevendegroeper. Hij krijgt hem vandaag mee naar huis. Komende week begint namelijk zijn `challenge` en daar kan hij wel wat hulp bij gebruiken.
.
Van de orthodontist moet hij namelijk stoppen met duimen. Na een grondig onderzoek wat duimen voor hem betekent (veiligheid, rust, een moment voor zichzelf) blijkt dit een behoorlijke opgave. Samen met hem bepaal ik wat haalbaar is, wanneer hij wil starten en wat de eerste stap is, wat al wel kan en wat nog niet.
Dat heeft hij helemaal helder: in de nacht MOET ik duimen anders slaap ik niet. Oké, duidelijk. Wanneer duim je dan nog meer? Na schooltijd vaak en beneden op de bank bij de tv.
.
Zelf bedenkt hij hardop hoe hij het wil gaan doen: tijdens het slapen, vanaf half 8 in de avond duim ik wel. Én als ik ziek ben (echt ziek) of verdrietig (en dan maximaal 1 uur).
.
Verder niet. We rekenen uit hoeveel uren duimen dat per dag, per week, per maand en per jaar scheelt. Nietnormaalzoveeluur!!! Dat motiveert.
We tekenen een contract met de afspraak met zichzelf. Hij gaat de uitdaging aan! We verzegelen de geschreven woorden met een duimafdruk in verf. Zo, die staat.
.
De uil houdt een oogje in het zeil. Hij helpt de wijsheid van de zevendegroeper een handje om de uitdaging vol te houden. Overdag is hij scherp en waakzaam, in de nacht sluit hij zijn ogen.
.
Succes grote kanjer.
Jij kunt dit!🦉
.
Ps dit was niet de hulpvraag, het zat wel dwars. Zo fijn om dan eerst deze hobbel samen te nemen. ...

Bouwen.
.
Hij (14 jaar) heeft gerichte opdrachten nodig. Wanneer ik om zijn inbreng vraag, onduidelijk ben of teveel ruimte geef haakt hij af.
De hulpeloosheid is in alles af te lezen en vraagt om goede afstemming. Zijn vertrouwen in zichzelf is tot een nulpunt gekomen, zijn fundament is weg.
Daarom wil ik met hem bouwen. Van niets iets maken. In kleine stapjes iets groters creeren.
.
`We gaan baksteentjes maken van klei` open ik de sessie deze ochtend.
Vol weerstand pakt hij een stukje klei.
`Het plakt. Ik vind dit saai.` Zegt hij nors.
Hij doet een poging maar binnen no time geeft hij het op.
.
`Het lukt niet, dat zie je toch.`
`Ik zie het, balen man. Leg maar neer dat materiaal.` Geef ik als respons op zijn bui. Nu aansluiten bij waar hij zit, denk ik hij mezelf.
.
Hij houdt van boten, van varen. Kent ieder plekje in en rondom de Vliet.
`Zou er klei te vinden zijn waar jij veel vaart, vraag ik mij hardop af.`
Ik zie hem denken. 
Al kletsend pak ik de klei weer op. Begin er mee te frummelen. 
Nu we in gesprek zijn, is de druk er duidelijk af. Hij lacht weer, vertelt anekdotes en, ik verzin het niet, pakt de klei weer op.
.
Hij creëert met een droog stukje klei een plat vlak op een ander stukje klei. `He, dat is handig! Je hebt direct een baksteen` zeg ik enthousiast.
Slinks laat ik het hem voordoen. Hij krijgt de instructie positie. Expres doe ik het een beetje anders. Vraag hem het nogmaals voor te doen. Ik complimenteer hem, `lekker bezig!`
.
De keer erna gaan we als een speer, verdriedubbelen in no time het aantal bouwstenen. Kort benoem ik wat ik heb gezien. `De start was even lastig, dat hoort er bij. Goed dat je even stopte. Je vertelde over iets leuks, dat bracht weer wat meer ruimte in je hoofd. Daarna durfde je het weer aan en heb je een handige techniek ontwikkelt. Top man!`
.
Met een lach en `tot volgende week` zegt hij gedag. 
Weer een stap gemaakt denk ik bij mezelf. ...

`Kun jij ook uit?`
.
Dat vroeg mijn vader -al drukkend op mijn voorhoofd- vroeger wel eens aan mij als ik hieperdepiep enthousiast was en maar blééf praten.
.
Zo was het vanmiddag ook. Enthousiast als de jongeman iedere week is bleek er een hoop te vertellen, te doen en uit te proberen. Na aan te hebben gesloten op zijn gestuiter door een potje `staartje stelen` te spelen (je hebt beiden een theedoek aan je broek en moet de `staart` van de ander te pakken krijgen) en een ronde `Japans worstelen` (beiden in een plankpositie staan en elkaar om ver trekken) was het tijd voor inkeer.
.
Mondelinge uitnodigingen om te zuchten, even te zitten en klaar te maken voor een schilder opdracht haalden niks uit. `Kan jij ook uit?` Het schoot door mijn hoofd.
.
`Gewoon beginnen Floor`, spreek ik mezelf toe. Waterpot gevuld. Papier en plank klaar. Starten maar. Hij weet precies wat hij moet doen. Het tempo is maximaal hoog. Het water stroomt overal heen, ondertussen kletst hij druk en richtingloos. Helemaal buiten zichzelf niet van plan ook maar iets aan te nemen van wat ik hem aandraag draaft hij door.
.
`Oké!` Zeg ik terwijl ik in mijn handen klap. Iets wat geschrokken kijkt hij vragend op. `Ik heb een opdracht voor jou!` Er verschijnt een sprankel op zijn gezicht. `Kijk eens naar de waterpot, hij is bijna helemaal leeg. Waar is het water gebleven?` Hij wijst naar zijn plank. Ik pak een kwast en zet met wat verf een streep op de pot, ter hoogte van de waterlijn. `Hoe vol denk jij dat je hem weer kunt krijgen als we achterstevoren werken?`
.
Geïnteresseerd staart hij mij aan. `Uhmm.. zo?` Met zijn vinger wijst hij een paar centimeter boven de streep. `Oké!` Ik geef hem een bemoedigende lach en laat zien hoe je kunt `slurpen`. Overdreven aandachtig dep ik met de spons het water op. In slow motion beweeg ik naar de waterpot toe en knijp hem uit. Met grote ogen ziet hij de waterlijn verplaatsen en gaat hij aan de slag.
.
Een ommekeer is gemaakt. Er is focus en rust. Hij kopieert mijn handeling nauwkeurig en slaakt een zucht. `Echt vet dit.` Hoor ik hem mompelen. Als al het water is opgedept maken we het papier klaar om beschilderd te worden. Hij kiest een kleur. En begint. ...

Perfectionisme
.
Vandaag was het een officiële `het lukt niet` dag. `Heb je het al geprobeerd?` Hoor ik mijzelf deze dag herhaaldelijk zeggen.
Op deze `het lukt niet dag` zit ik met de liefste Monsieur van 8 voor een eerste sessie samen aan tafel. We doen een oefeningetje waarbij we beiden op onze eigen helft van het papier tekenen en als de wekker gaat draaien we het papier om tekenen we verder.
.
De beoogde vogel van de enthousiaste Monsieur `mislukt` en hij lijkt finaal in te storten: ogen op onweer, kortsluiting in zijn hoofd...gefrustreerd krast hij met veel expressie zijn vogel weg.
.
In één seconde neem ik het besluit, wat dient dit kind nú het allermeest? Intuitief hak ik de knoop door:
`Jaaaa krassen!!` Roep ik enthousiast. `Wie als eerste zijn punt op heeft gekrast` zeg ik er spontaan achteraan.
.
En daar gaan we... met de tong uit de mond krassen we alsof ons leven er vanaf hangt. Competitief als ik ben hou ik mezelf niet in. We zwoegen en ploeteren ons met kramp in de vingers door de punt heen (dat heb je met duurzaam materiaal, daar ben je niet zomaar doorheen haha).
.
`Yes!` Klinkt het in de ruimte en Monsieur eigent zich de winst met een brede lach toe. Sjonge wat ben jij snel, reageer ik. We slijpen de punten (die op eigen initiatief perfect door hem op kleur worden teruggelegd) en we vervolgen de sessie.
.
The battle is on, komende weken hebben we de tijd te ontdekken wat maakt dat iets `mislukt` hoe je er mee om kunt gaan en wat je er van kunt leren. Tijd zat dus. ...