Werkwijze
Na een telefonische aanmelding kijken we welke therapeut het beste bij de hulpvraag past en volgt een afspraak voor een intakegesprek. Deze eerste afspraak vindt plaats in de praktijk, zonder het kind.
Er wordt kennis gemaakt, de hulpvraag wordt geformuleerd en de eerste drie observatiesessies worden ingepland.
Er volgt een eerste sessie met het kind in de praktijk, het liefst alleen tenzij dit te spannend is dan mag de ouder er natuurlijk bij blijven. De inhoud van de sessie staat nog niet vast, er wordt aangesloten bij de behoefte van het kind en het doel is het creëren van een veilige setting. Een overbeweeglijk enthousiast kind zal bijvoorbeeld eerder direct op ontdekkingstocht gaan in de praktijkruimte om te zien wat er te beleven valt, hier nemen we dan de tijd voor. Een verlegen, teruggetrokken kind geeft meestal non-verbaal een signaal dat het graag een opdracht wil om zich veilig te kunnen voelen. Dan starten we bijvoorbeeld aan tafel met een simpele tekenoefening. Wat er ook gebeurt, alles draagt bij aan de observatie. De ervaring leert dat een afgestemde start zorgt voor een soepel traject.
Al na drie observatie sessies is het tijd voor een tussenevaluatie, met jou als ouder, zonder het kind.
De informatie uit het intake gesprek, de observaties die gedaan zijn tijdens de eerste drie sessies en de beeldende werken geven een compleet beeld om een plan van aanpak te maken en delen.
Er wordt bekeken of de hulpvraag nog klopt, of er iets is veranderd in de gezondheid, het gedrag of de ontwikkeling van het kind en waar er eventueel nog extra aandacht naar toe mag.
Het traject wordt vervolgt, het plan wordt uitgevoerd en ondertussen houden we contact om de voortgang en de inhoud van het traject te bepalen.
Mijn recept.
#spelen
Wat je ook doet vandaag. Doe het met aandacht ☀️
Bouwen.
Ik heb hem voor mij moeten winnen, deze kanjer. Sinds een aantal weken zijn de lichtjes in zijn ogen verdwenen. Zijn ouders hebben mijn hulp ingeschakeld. Hij is onbereikbaar.
Er is zoveel weerstand.
Zoveel angst.
.
Week na week bouwt hij onverstoorbaar gebouwen. Alle blokken moeten op. Hij doet dit alleen. In een hoog tempo. Altijd weer is er de orkaan, een drone of monster dat het bouwwerk doet instorten.
Mensen en dieren raken bedolven onder de brokstukken. Geen leuk gezicht. Ik zit er bij en kijk toe. Soms zoek ik toenadering, dat is oké zolang ik maar niet probeer te voorkomen dat het gebouw in stort. Dat gaat sowieso gebeuren.
.
Mijn uitdaging zit hem in het niet willen veranderen van de situatie maar wel met open hart aanwezig blijven. Mezelf laten voelen zonder te controleren. Net als ik denk pff wat kan ik nou toch doen om hem te steunen zegt hij:
.
'Ik vind het niet leuk om alleen te spelen'. 'Wil je graag samen spelen?' Vraag ik. 'Ja!' Is het opgeluchte antwoord.
.
Samen dus. Maar wel zijn verhaal. Het gebouw zal instorten. Iedereen bedolven. Paniek. Na de ontstane ravage ontdek ik een nieuwe lijn in het verhaal. Heel subtiel. Ik vraag namelijk zijn hulp. Hij beweegt even mee. Neemt weer sturing. Ik volg en krijg nieuwe informatie. En een opdracht: 'haal jij alle poppetjes onder het puin vandaan dan maak ik een overleefplek.'
.
Hij bouwt een haven waar ze, zijn woorden: 'veilig kunnen aankomen.' Zijn poppetje ontdekt zelfs huizen waar in de mensen en dieren kunnen wonen!
.
Een container spoelt aan met alles wat ze nodig hebben. De huizen zitten hier (wijst naar onder de tafel) lekker veilig!
.
Nu is de beer los. Er wordt hout gehakt, eten gekookt, met de kinderen gespeeld, tafels gebouwd en stoelen voor iedereen. Hij kan bijna niet stoppen zo levendig is hij verbonden met zijn spel. Ik glunder de hele sessie lang.
.
Een nieuw verhaal.
Een nieuw begin.
Het mag instorten. Heel vaak. Heel erg.
En we hebben te vertrouwen.
In onszelf.
In onze kinderen.
In elkaar.
❤️
.
.
.
#kinderen #rouwverwerking #speltherapie
Hallo allemaal! Ik ben Floor en wie ben jij?
Vorige week vroeg een kind zich af..
.
'Floor, ben jij nou een volwassene of een groot kind?'
.
Dat bracht een grote glimlach op mijn gezicht! Als een kind speelt ontwikkelt het van nature. Dus als ik medespeler ben (kinderlijke energie inzet!) dan krijg ik ingang tot dit mechanisme van groei. En kan ik precies dat aanreiken wat er (vanuit mijn volwasse expertise) nodig is 😃
.
.
.
#praktijk_floor #ontwikkelen #groei #spelen #boos #therapie #speltherapie #ontwikkeling
Soms is het letterlijk even nodig om buiten de lijntjes te kleuren 🎨💛
Volg @praktijk_floor.nl voor speelse, creatieve kindertherapie & inspiratie voor meer evenwicht en zelfvertrouwen voor ouders en hun kinderen
.
.
.
#leiden #kindertherapie #creatief #kleuren #verf #gezin #ouderschap #ontdekken #grenzen #kunstzinnigetherapie #zuidholland #ontwikkeling #spelendleren
Aanvallen of verdedigen?
.
We doen een spelletje. Met onze handen voor ons, met gestrekte armen proberen we elkaar uit evenwicht te brengen. De gene die zijn voet verzet om de balans te bewaren verliest.
.
Fanatiek kijkt hij (13 jaar) mij aan. 'Dit ga je niet winnen' zegt hij triomfantelijk. 'Onderschat mij niet!' Geef ik hem terug.
Ik krijg een duw en kan hem opvangen. Nog een duw, hij geeft niet zomaar op.
Ik geef hem een duw en voel de weerstand. 'Je bent een vechter' geef ik hem terug. Hij knikt en ongeduldig laat hij mij merken dat hij door wil met het spel. Hij staat bijna op zijn tenen om mij in beweging te krijgen. Mijn tegenreactie is veel minder actief. Dat irriteert hem. Ik leg hem uit, laat hem zien én voelen hoe je met een beetje vertraging en terughouding de tegenpartij makkelijk kunt laten verliezen. Als ik duw en jij geeft geen tegendruk raak ik uit balans!
Dan win je.
.
'Dat is saai' zegt hij. 'Leg saai eens uit,' vraag ik. 'Alles is saai. De wereld met alle saaie regels. Mensen maken het saai. Er is niks aan, de hele maatschappij. Als ik kon doen hoe ik het wil is het goed. Maar daar heeft iedereen problemen mee. Daar heb ik schijt aan maar het boeit mij niet. Met mij is alles goed.' Een sluier van somberheid valt over hem heen.
.
Dat wat ik al sessies lang vermoedde komt er nu zonder pardon uit.
Het lijkt zo simpel.
Hij voelt zich gevangen, opgesloten, vastgezet in het volgen van zijn hart. Het enige mechanisme dat hij kent is zich verdedigen. Zorgen dat het gevoel onderdrukt blijft, hij zich er niet toe hoeft te verhouden. Vechten dus en zeggen dat het goed gaat.
.
Mijn taak is niet om zijn problematiek op te lossen. Mijn taak is om hem de ruimte te geven voor ervaringen waarin hij weer de verbinding kan maken. De verbinding met zichzelf. En dat is een mega spannende uitdaging. Ik hoop dat we elkaar gauw weer zien.
#therapie
Leuke oefening voor jezelf thuis of met je kind(eren) of cliënten.. veel plezier!
Op slot
.
Een heel traject hebben we samen doorlopen. De wisseling van middelbare school was een pittige. Vast zat je. Opgesloten als een oester. Met humor en hele kleine mini stapjes kwam er beweging. Eenmaal het traject afgesloten ging je op eigen houtje als een speer.
Je kreeg een relatie.
.
Startte een studie.
.
Haalde je rijbewijs.
.
Alles stap voor stap. Zo knap!
Ik had je al lange tijd niet meer gezien en ineens was daar de vraag: 'Mag ik langskomen.'
Je bent natuurlijk welkom.
Afgesloten en verlegen laat ik je binnen. Je haar hangt als vanouds voor je gezicht.
Ik vraag je wat je hier weer brengt.
Je haalt je schouders op.
Ik benoem wat ik zie.
Je afgesloten houding, de bibber rondom de lippen..
.
'Volgens mij moet er gewoon even gehuild worden..' geef ik aan.
.
Direct stromen de tranen, alsof ze al weken op toestemming zaten te wachten. Ik reik je een bonk klei aan. 'Breng maar in beweging', is het enige wat ik er bij aan geef.
.
'Ik baal er zo van dat ik weer dicht zit.' Zeg je zonder mij aan te kijken. 'Ik was zo blij het niet meer te hoeven voelen. Nu is het weer terug.'
.
Haar handen werken ongestoord door. Na een tijdje bekijken we het werk, een gesloten houding is zichtbaar. We wensen de schelp meer lucht en licht toe.
Dan ineens weer een diepe snik: 'het duurde zo lang om te durven openen. En nu zit ik hier weer.' 'Ah ja. Terug bij af. Voelt het zo?' Onderzoek ik. Ze knikt.
.
'Dan heb ik goed nieuws.' Met waterige ogen kijkt ze mij vertwijfeld aan. 'Alle stappen die je hebt gezet, die waren allemaal voor het eerst. Nu komt er iets voorbij in je leven waar je van schrikt, iets nieuws wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Niet gek dat je reactie dan net zo is als vroeger: klabam-dicht deksel er op-over en uit. Alleen het grote verschil is dat je de weg naar nu al eens belopen hebt. Je hebt ervaring opgedaan en die gaan we inzetten. We weten in ieder geval wat jij in je mars hebt, dat heb je wel bewezen.'
.
Verbaal reageert ze amper maar haar handen zetten ons gesprek voort. Met een klein duwtje wordt de opening van de schelp ietsje groter. Een straal van zonlicht haalt de tafel en geeft het beeld precies wat het nodig heeft.
#beeldendetherapie